Τελευταία ενημέρωση : 28/09/2011
"Μια δουλειά ρε παιδιά…"
Κι εκεί που λέγαμε λίγο ακόμα και τη γυρίσαμε τη ρόδα, εκεί που το φως στην άκρη του τούνελ φαινόταν πια τεράστιο, εκεί που νιώθαμε ότι τόσων χρόνων προσωπικές-οικογενειακές θυσίες έβρισκαν τη δικαίωσή τους, ήρθε η σφαλιάρα…
Αρχές του 2008, τότε που ακόμα ήταν λίγοι αυτοί που άρχισαν να νιώθουν ότι τα πράγματα αλλάζουν. Τότε που οι περισσότεροι θεωρούσαν πως η οικονομική κρίση ήταν κάτι σαν εξωτικό φρούτο που φυτρώνει κάπου μακριά, άλλοι το τρώνε (σκασίλα μας) και πως εδώ δεν θα φτάσει ποτέ. Τότε που εκείνα τα επαναλαμβανόμενα δεκάλεπτα διαφημιστικά διαλείμματα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι οι "μεγάλες μας φίλες" οι τράπεζες ήταν συνεχώς κοντά μας (κάτι σαν τη μάνα μας), έτοιμες να μας βοηθήσουν σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, πρόθυμες να μας δώσουν λεφτά για να γεννηθούμε, να μορφωθούμε, να δουλέψουμε, να επενδύσουμε, να παντρευτούμε, να ταξιδέψουμε, να συνταξιοδοτηθούμε, να αρρωστήσουμε, να πεθάνουμε, να αναστηθούμε… Το τελευταίο όχι… καλά!!!
Τότε λοιπόν, ανάλογα με τον χώρο στον οποίο δραστηριοποιείτο ο καθένας, άρχισαν να γίνονται περισσότερο ή λιγότερο φανεροί οι κραδασμοί. Ο χώρος της πληροφορικής είναι ένας από τους τομείς που δέχονται αμέσως τις επιπτώσεις από τις εκάστοτε αλλαγές στο οικονομικό περιβάλλον της χώρας. Δυστυχώς για μας, εργαζόμαστε οικογενειακώς στον χώρο αυτό, έτσι τα αποτελέσματα της επερχόμενης κρίσης ήταν επιεικώς τραγικά.
Ευτυχώς αντιληφθήκαμε γρήγορα το μέγεθος του τυφώνα που ερχόταν και αξιοποιώντας την πολύτιμη εμπειρία λαθών του παρελθόντος, αντιδράσαμε όσο καλύτερα γινόταν. Ελαχιστοποιήσαμε τις δαπάνες ως εκεί που δεν πήγαινε άλλο, αλλά τα έσοδα μειώνονταν συνεχώς…
Σήμερα η κατάσταση είναι η γνωστή που βιώνουμε όλοι. Οι απαιτήσεις υπάρχουν και πολλές φορές αυξάνονται (επιβίωση, δάνεια, τόκοι, οικογενειακά έκτακτα έξοδα), ενώ το κοντέρ των εσόδων έχει μηδενίσει.
Επειδή ο χρόνος είναι υποκειμενικός, κάποιος στα 50-55 χρόνια του είναι αρκετά νέος για να συνταξιοδοτηθεί, αλλά μεγάλος για να θεωρηθεί σήμερα ικανός να προσληφθεί κάπου. Τι να τις κάνεις τις σπουδές, τις γνώσεις, τις ικανότητες, τις δεξιότητες, την εμπειρία… Πράγματα για τα οποία αγωνιστήκαμε, δουλέψαμε, παλέψαμε και κερδίσαμε τη θέση μας, στο χώρο του ο καθένας, έχασαν την αξία τους σαν τις μετοχές στο χρηματιστήριο.
Για μια φορά ακόμη πρέπει να ξεκινήσουμε απ' την αρχή, να ξαναστείλουμε βιογραφικά, με στοιχεία βέβαια των δεκαετιών 70 και 80, τότε που δεν ήταν απαραίτητο να έχεις τρία μεταπτυχιακά, κάνα δυο διδακτορικά και πέντε ξένες γλώσσες, να πείσουμε για το τι ξέρουμε και για το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, να ανταγωνιστούμε εν τέλει τα παιδιά μας…
Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να το ξαναπροσπαθήσουμε, το έχουμε κάνει τόσες φορές. Οι γενιές οι δικές μας είναι που όλα τα έκαναν βιαστικά, λες κι ο κόσμος θα τελείωνε… Βιαστικά πήγαμε να φτιάξουμε τον κόσμο, βιαστικά τον διαλύσαμε. Απ' τα είκοσι κάτι μας μπήκαμε σε κανονική εργασία με ασφάλιση, μαζέψαμε μάτσο ένσημα, αλλά και χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία οι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες, έμποροι. Και εκεί που είχαμε κάνει τα πλάνα μας για την επόμενη δεκαετία-δεκαπενταετία για το πώς θα τα τακτοποιήσουμε όλα όπως πρέπει και θα είμαστε έτοιμοι στην πρόκληση της τρίτης ηλικίας (με τις αξιοπρεπείς συντάξεις μας, τα ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα, τις εξτρά ιατροφαρμακευτικές καλύψεις, και οτιδήποτε άλλο μας έπειθαν ότι μας είναι απαραίτητο), μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι.
Πιστεύω ότι τα λόγια μου ξύνουν ανοιχτές πληγές πολλών συνομήλικων. Με την διαφαινόμενη συνέχιση και ένταση της κρίσης, το μέλλον διαγράφεται για όλους εμάς, το λιγότερο, απροσδιόριστο. Απ' την άλλη μεριά είμαστε πάρα πολλοί για να μας πετάξουν στον καιάδα. Ούτε ν' αυτοκτονήσουμε πρέπει, ούτε να παραδοθούμε άνευ όρων.
Πρέπει να επιβιώσουμε, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας που θα σηκώσουν το βάρος του να ξαναφτιάξουν τον κόσμο.
Για να επιβιώσουμε όμως : "Μια δουλειά ρε παιδιά…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου