Και τώρα τι κάνουμε;

Τελευταία ενημέρωση : 16/11/2011

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας φαίνεται ότι αποφάσισαν να βρεθούν αντιμέτωποι με το δίλημμα των τριών τελευταίων χρόνων, να πάρουν ριζικά μέτρα για να αντιμετωπίσουν το Ελληνικό ζήτημα ως μέρος της γενικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής πραγματικότητας, ή να απομονώσουν, ακόμη και να αφαιρέσουν, το «καρκίνωμα» της Ελληνικής οικονομίας από το σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών, δηλαδή η πιθανότητα εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και η σχετική «ειδησεογραφία», σηματοδοτούν ότι το δράμα της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής πτώχευσης πλησιάζει πλέον στην κορύφωση του.

Παράλληλα όμως με το δίλημμα των Ευρωπαίων φαίνεται ότι έχει φθάσει η στιγμή να βρεθούμε και εμείς αντιμέτωποι με τα δικά μας προβλήματα και να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα της επόμενης μέρας, δηλαδή τι κάνουμε, ή ακριβέστερα, από εδώ και πέρα τι μπορούμε να κάνουμε, σε συλλογικό επίπεδο σαν κοινωνία, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο σαν άτομα που απαρτίζουν αυτήν την κοινωνία.

Η Ελληνική κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τρία προβλήματα εξαιρετικά οξυμένα αλλά και αλληλένδετα μεταξύ τους, την οικονομική εξαθλίωση ενός καθημερινά αυξανόμενου τμήματός της ως απόρροια της ουσιαστικής χρεοκοπίας μας, την διαρκή εξασθένιση της κοινωνικής συνοχής ως συνέπεια της εξαθλίωσης, και την απουσία ενός συστήματος διακυβέρνησης ικανού να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του σήμερα ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τα υπόλοιπα δύο.

Η διατύπωση μιας ριζικής λύσης για την επεκτεινόμενη οικονομική εξαθλίωση συνεπάγεται αναγκαίες αλλά χρονοβόρες οικονομικές και συστημικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες αυτή την στιγμή ή θα διαμορφωθούν από τους πιστωτές μας ανεξάρτητα από την όποια δική μας βούληση ή από το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, αν αποδεσμευτούμε από το ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε παρέμβαση στην διαμόρφωση αυτών των μεταρρυθμίσεων συνεπάγεται αυτόματα ρήξη των οικονομικών σχέσεων της χώρας με την παγκόσμια οικονομική κοινότητα, ρήξη που μόνο με ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συναίνεση μπορεί να υλοποιηθεί εφόσον κατά πάσα πιθανότητα συνεπάγεται επιβολή οικονομικών κυρώσεων. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το ότι η επιλογή μιας τέτοιας ρήξης μπορεί να αποτελέσει άμεση λύση στο πρόβλημα της οικονομικής εξαθλίωσης, δηλαδή να βελτιώσει την οικονομική θέση του άνεργου ή του μερικά απασχολούμενου πολίτη.

Ανεξάρτητα από την μεθοδολογία που θα επιλεγεί για την επίλυση του Ελληνικού ζητήματος και για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί για να αποδώσουν τα απαραίτητα μέτρα, πρέπει σαν πολίτες να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας στην ελάφρυνση των επιπτώσεων της οικονομικής εξαθλίωσης βελτιώνοντας την κοινωνική συνοχή που επιδεικνύουμε σήμερα.

Μπορούμε να πετύχουμε αυτή την βελτίωση συμμετέχοντας ενεργά και συστηματικά σε οποιαδήποτε δράση κοινωνικής αλληλεγγύης εξελίσσεται στο άμεσο περιβάλλον μας ή δημιουργώντας ομάδες για την υλοποίηση νέων.

Δράσεις όπως η αναδιανομή των όποιων περισσευμάτων διαθέτουμε σε είδη καθημερινής χρήσης, από την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, έχουν ήδη ξεκινήσει σε αρκετές περιοχές της χώρας. Χρειάζεται να τις ενισχύσουμε και να τις επεκτείνουμε δημιουργώντας ένα πανελλαδικό δίκτυο αναδιανομής πλεοναζόντων αγαθών.

Το σύνθημα «το δικό μου περίσσευμα καλύπτει την ανάγκη του γείτονα» πρέπει να γίνει καθημερινή πραγματικότητα για όλους μας και να αντικαταστήσει τις άγονες και πολλές φορές κενές περιεχομένου κραυγές διαμαρτυρίας.

Το τρίτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελληνική κοινωνία, η απουσία ενός επαρκούς και ικανού συστήματος διακυβέρνησης, αποτελεί απόρροια της συνολικής ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των πεπραγμένων του από την μεταπολίτευση και μετά. Η ύπαρξη αυτού του προβλήματος βάζει ένα πολύ απλό ερώτημα «τι θα κάνουμε αύριο;».

Στο ερώτημα αυτό καλούνται τα πολιτικά κόμματα της χώρας να δώσουν μια «πρακτική» και «σαφή» απάντηση, απάντηση που σε πολύ μεγάλο βαθμό θα καθορίσει το μέλλον τους στην πολιτική σκηνή, ακόμη και την ίδια την παρουσία τους σ’ αυτή.

Στο ίδιο ερώτημα καλείται επίσης και ο κάθε ένας από μας να εκφράσει την προσωπική του θέση σαν πολίτης που ζει σ’ αυτή την χώρα και βιώνει την καθημερινότητά της.

Η σύνθεση των πολιτικών θέσεων των κομμάτων και των προσωπικών θέσεων των πολιτών θα προσδιορίσει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, των πιο κρίσιμων εκλογών στην μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, και θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Ως Έλληνες πολίτες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την σημαντικότερη, μέχρι σήμερα, πολιτική επιλογή της ζωής μας. Επιλογή που αξίζει τον κόπο να ζυγίσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Επιλογή που θα κληθούμε να ζήσουμε μαζί της για αρκετά από τα χρόνια που έρχονται.

Η βαρύτητα αυτής της επιλογής υποχρεώνει όλους εμάς να πάρουμε θέση για κάθε ένα από τα ζητήματα που θα αποτελέσουν αντικείμενο αντιπαράθεσης σ’ αυτές τις εκλογές. Για τους παρακάτω, τουλάχιστον, λόγους :

Να δηλώσουμε την παρουσία και την συμμετοχή μας στην επιλογή του μέλλοντος που εμείς θέλουμε, σε αντίθεση με αυτό που θα προσπαθήσουν να μας επιβάλλουν.

Να διατυπώσουμε, με βάση την όποια λογική, γνώση, πείρα, αλλά και πολιτική πεποίθηση διαθέτει ο καθένας από μας, την προσωπική μας θέση σε σχέση με τις επιλογές που θα προταθούν από τα κόμματα.

Να αποδείξουμε την πολιτική μας υπευθυνότητά, σε αντίθεση με την δική τους ανευθυνότητα, και να αποποιηθούμε τον ψόγο της μη συμμετοχής στην λήψη των αποφάσεων.

Να θεμελιώσουμε το δικαίωμα να ελέγχουμε καθημερινά αυτούς που θα εκλεγούν.

Να μην επιτρέψουμε στους μελλοντικούς βουλευτές να αποφασίζουν ενάντια στην θέληση που έχουμε ήδη εκφράσει, θέληση που θα έχουν δεσμευτεί να υλοποιήσουν.

Μπορούμε να διατυπώσουμε και να εκφράσουμε τις θέσεις μας χρησιμοποιώντας τα πλεονεκτήματα που μας παρέχει η εποχή της πληροφορίας και στέλνοντας την γνώμη μας στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των βουλευτών και των κομμάτων, πράξη που είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται κανείς από αυτούς να αγνοήσει αν αποκτήσει μαζικότητα και αν συνδυαστεί με τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων ανάλογων με τις τωρινές.

Πρέπει να αποδείξουμε προς όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς ότι δεν θα ανεχτούμε ποτέ ξανά να λειτουργούν χωρίς την δική μας αποδοχή και συγκατάθεση. Και κάτι περισσότερο, πρέπει να δείξουμε ότι μπορούμε να διατυπώσουμε, ή να υποστηρίξουμε, προτάσεις και να τους επιβάλλουμε την υιοθέτησή τους.

Αν δεν το κάνουμε, όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται αυτό τώρα, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας … για πολλά χρόνια …