Τελευταία ενημέρωση : 17/11/2011
Για να προσδιορίσουμε χρονικά μια γενιά ανθρώπων δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε ένα μεμονωμένο γεγονός στο οποίο ΔΕΝ συμμετείχε η πλειοψηφία των ανθρώπων που ανήκουν σ’ αυτήν την γενιά.
Η χρήση του όρου «Γενιά του Πολυτεχνείου» είναι απόλυτα παραπλανητική και χρησιμοποιείται για να εξιλεώσει τις ενοχές όσων θα ήθελαν να ανήκουν σε εκείνους που ήταν εκεί αλλά, είτε από δειλία είτε από απόρριψη, δεν το έκαναν. Αυτό που ορισμένοι χλευαστικά αποκαλούν «Γενιά του Πολυτεχνείου» αποτελεί στην πραγματικότητα την «Γενιά της Μεταπολίτευσης».
Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης σκόπιμα για να συμβάλει στην συντήρηση ενός πολιτικού συστήματος που αποδεδειγμένα δεν είδε ποτέ με καλό μάτι αυτά που εκείνοι που οργάνωσαν και συμμετείχαν στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου πρέσβευαν και αγωνίζονταν για να πετύχουν.
Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ υπάρχει η «Γενιά του Πολυτεχνείου». Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα εκείνης της εποχής είναι συγκεκριμένοι και αποτελούν μόνο ένα μικρό και, στο μεγαλύτερο μέρος του, αποδιοπομπαίο κομμάτι της «Γενιάς της Μεταπολίτευσης».
Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους προτίμησαν να ζήσουν στην αφάνεια, κρατώντας για τον εαυτό τους τα οράματα, τα πιστεύω και τους αγώνες τους, παρά να τα εξαργυρώσουν σε πολιτικούς θώκους και δημοσιότητα, όπως ορισμένοι ελάχιστοι έπραξαν (Χαλβατζής, Παπουτσής κτλ).
Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι ακόμα ανένταχτοι πολιτικά, μη αποδεχόμενοι το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων 38 χρόνων.
Γιατί όσοι ήταν μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο και την Νομική ξέρουν ποιοι πραγματικά ήταν εκεί και τι έκαναν. Ξέρουν επίσης και πόσες χιλιάδες άλλων καπηλεύτηκαν το γεγονός τοποθετώντας την παρουσία τους σε χώρους και γεγονότα που ποτέ δεν τους περιέλαβαν.
Ούτε ένα από τα σημερινά πολιτικά κόμματα, μέσα σ’ αυτά η ευρύτερη αριστερά και το ΚΚΕ, είδε με καλό μάτι τα γεγονότα αυτά. Όλα προσπάθησαν αρχικά, μέσα από τις όποιες επιρροές είχαν στα φοιτητικά συμβούλια, να αποτρέψουν την υλοποίησή τους. Αργότερα απλά ακολούθησαν βλέποντας την αυθόρμητη συμμετοχή του κόσμου και ειδικότερα της νεολαίας, φοιτητικής και μαθητικής.
Θυμάμαι την συγκέντρωση των οικοδόμων στο κτήριο Γκίνη. Ξεκίνησε με λιγότερα από δεκαπέντε άτομα που το μόνο που έκαναν ήταν να «διαλέγονται» για την μορφή του αγώνα ενώ έξω ο κόσμος είχε ήδη προσδιορίσει και την μορφή και τον στόχο του.
Όσα έγιναν τότε αποτελούσαν αυθόρμητες αντιδράσεις νέων στην πλειοψηφία τους ανθρώπων που ένιωθαν καταπιεσμένοι. Πολλοί απ αυτούς δεν μπορούσαν καν να προσδιορίσουν τι ακριβώς ήταν αυτό που τους καταπίεζε. Η συνειδητοποίηση ήρθε αργότερα, μετά το τραγικό φινάλε.
Η αξία των όσων έγιναν στο Πολυτεχνείο προσδιορίζεται από την ταυτότητα κάποιων από τους νεκρούς που έπεσαν εκείνες τις μέρες :
Διομήδης Κομνηνός, μαθητής γεννημένος το 56. Σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο μεταφέροντας τραυματίες.
Αλέξανδρος Σπαρτίδης μαθητής γεννημένος το 57. Σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο από σκοπευτές ακροβολισμένους στο κτήριο του ΟΤΕ.
Βασιλική Μπεκιάρη, μαθήτρια γεννημένη το 56. Σκοτώθηκε στην ταράτσα του σπιτιού της στον Νέο Κόσμο από την φρουρά γειτονικού αναμορφωτηρίου.
Σήμερα υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ή υποστηρίζουν ότι η κατάντια της χώρας οφείλεται στην «Γενιά του Πολυτεχνείου». Τι κατάντια αλήθεια …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου