Τελευταία ενημέρωση : 30/10/2011
Η έννοια της Κοινωνίας των Ανθρώπων (Society of Humans) ταυτοποιεί το σύνολο του φυσικού πληθυσμού του ανθρώπινου είδους χωρίς καμία εξαίρεση, περιορισμό ή διάκριση. Επιπλέον περιλαμβάνει το σύνολο των χαρακτηριστικών που καθορίζουν την έλλογη φύση του είδους, των γνώσεων που αναλύουν την συλλογικότητα των συμπεριφορών του καθώς και εκείνων που σχετίζονται με την εξέλιξη της ύπαρξής του.
Η ανάλυση που ακολουθεί έχει σαν σκοπό την τεκμηρίωση του περιεχομένου που αποδίδεται στην έννοια της «Κοινωνίας των Ανθρώπων» όπως αυτή προσδιορίζεται ως ένα από τα αντικείμενα εφαρμογής της Ενιαίας Πολιτικής Οικονομίας.
Η τεκμηρίωση αυτή βασίζεται σε «αρχέγονες» έννοιες αποφεύγοντας συστηματικά την χρήση οποιωνδήποτε συμπερασμάτων προέρχονται από τον γνωσιακό χώρο της ήδη υφιστάμενης Πολιτικής Οικονομίας. Το πρώτο βήμα μιας τέτοιας τεκμηρίωσης δεν μπορεί να είναι άλλο από τον προσδιορισμό του φυσικού αντικειμένου στο οποίο η έννοια «Κοινωνία των Ανθρώπων» αναφέρεται.
Το φυσικό αντικείμενο που προσδιορίζει η έννοια της «Κοινωνίας των Ανθρώπων» είναι το ανθρώπινο είδος όπως το αντιλαμβανόμαστε ως τμήμα του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη, δηλαδή ως ενός από τα έμβια όντα που περιλαμβάνονται στο περιβάλλον αυτό.
Το επόμενο βήμα αφορά τον καθορισμό των βασικών χαρακτηριστικών που προσδιορίζουν και περιγράφουν την έννοια αυτή όπως αυτά προκύπτουν από την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη που την φιλοξενεί.
Η εξελικτική πορεία μιας αγέλης
Σε κάποιο χρονικό διάστημα στο παρελθόν συνέβησαν τέσσερα πολύ σημαντικά «γεγονότα» τα οποία καθόρισαν την εξέλιξη της παρουσίας του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη. Ο χρονικά ακριβής προσδιορισμός του διαστήματος αυτού καθώς και ο αυστηρός καθορισμός της αλληλουχίας των γεγονότων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Το πρώτο γεγονός σχετίζεται με την σταδιακή (εξελικτική) εμφάνιση της ικανότητας του ανθρώπινου είδους να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα (πληροφορίες) που προσλάμβανε από το περιβάλλον του χρησιμοποιώντας εγκεφαλικές λειτουργίες πολυπλοκότερες από την απλή έκφραση των ενστίκτων του.
Η ικανότητα αυτή προσέδωσε στο ανθρώπινο είδος την δυνατότητα της σκέψης και κατά συνέπεια της κριτικής (αναλυτικής και συνθετικής) αξιολόγησης των προσλαμβανόμενων πληροφοριών. Η εξέλιξη αυτών των «πολυπλοκότερων» νοητικών λειτουργιών οδήγησε στην ανάπτυξη της «λογικής» δηλαδή μιας διαδικασίας επεξεργασίας σύνθετών σκέψεων ή, σε επόμενο στάδιο, αφηρημένων συλλογισμών.
Απόρροια αυτής της ικανότητας και της εξελικτικής διαδικασίας του είδους, είναι και η εμφάνιση της δυνατότητας επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας αγέλης ανθρωποειδών, δηλαδή ζώων του ανθρώπινου είδους, με αρχικό σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών και αργότερα «λογικών συνειρμών», δηλαδή ακολουθιών λογικών συμπερασμάτων.
Το στοιχείο που επηρέασε καθοριστικά την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους είναι η ανάπτυξη των νοητικών του λειτουργιών, δηλαδή της δυνατότητας αναλυτικής και συνθετικής επεξεργασίας πληροφοριών και της ικανότητας σύλληψης και διατύπωσης λογικών συνειρμών.
Το δεύτερο γεγονός αφορά την διατύπωση ενός «λογικού συνειρμού» ο οποίος οδήγησε στην σύλληψη και την εφαρμογή του πρώτου «Συμβιωτικού Κανόνα» από μια αγέλη ανθρωποειδών.
Ο κανόνας αυτός οριοθετούσε το βασικό πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ των μελών της αγέλης, καθώς και της συλλογικής αντίδρασης της αγέλης προς οποιονδήποτε εξωγενή παράγοντα, ακόμη και προς όσα ανθρωποειδή δεν ήταν μέλη της.
Η διατύπωση των διατάξεων που συνθέτουν αυτόν τον Συμβιωτικό Κανόνα δεν αποτέλεσε ένα στιγμιαίο γεγονός. Είναι προϊόν της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους κατά την ροή του χρόνου. Αυτό που εξετάζουμε αυτήν την στιγμή είναι η σύλληψή της έννοιας αυτής στο σύνολό της.
Εξελικτικά λοιπόν, αυτός ο Συμβιωτικός Κανόνας οριοθετεί την εμφάνιση της πρώτης «Κοινωνίας Ανθρώπων», και προσδιορίζει το πρώτο βήμα της «επικυριαρχίας» του είδους στο άμεσο περιβάλλον του.
Απόρροια της εφαρμογής του Συμβιωτικού Κανόνα και της οικογενειακής δομής των πρώτων κοινωνιών είναι ο σταδιακός μετασχηματισμός ορισμένων ευγενών ενστίκτων των ανθρωποειδών, όπως η μητρότητα και η επιθυμία επιλεκτικής συμβίωσης των δύο φύλων, σε «συναισθήματα» και στον προοδευτικό εμπλουτισμό του Συμβιωτικού Κανόνα με κανόνες «ηθικής>» και «κοινωνικής αλληλεγγύης».
Η συγκρότηση της πρώτης κοινωνίας ανθρώπων οριοθετείται από την χρονική στιγμή της διατύπωσης και αποδοχής ενός Συμβιωτικού Κανόνα ο οποίος καθόριζε συγκεκριμένες ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Το τρίτο γεγονός αφορά πάλι μια αγέλη ανθρωποειδών, η οποία μέσω ενός ανάλογου «λογικού συνειρμού» κατανόησε και εφάρμοσε την «καλλιέργεια» ως ένα μέσο για να ικανοποιήσει βιοτικές ανάγκες, οι οποίες την δεδομένη στιγμή δεν καλύπτονταν από την απλή ανάλωση των όσων παρείχε το άμεσο περιβάλλον της.
Η σημαντικότητα της καλλιέργειας ως γεγονότος έγκειται στο ότι αποτελεί την πρώτη διαδικασία τεχνητού «μετασχηματισμού» του φυσικού περιβάλλοντος, η οποία επικυρώνει ταυτόχρονα και την απόλυτη πλέον επικυριαρχία του ανθρώπινου είδους ως του μοναδικού φορέα υλοποίησης μη φυσικών διαδικασιών στο περιβάλλον αυτό.
Ανάλογες διαδικασίες μετασχηματισμού οδήγησαν στην παραγωγή διάφορων αντικειμένων που διευκόλυναν τις καθημερινές ανθρώπινες δραστηριότητες.
Οι διαδικασίες μετασχηματισμού του φυσικού περιβάλλοντος είχαν σαν συνέπεια την εμφάνιση της έννοιας της «ιδιοκτησίας» του «χώρου» όπου εφαρμόζονταν και των «προϊόντων>» που δημιουργούσε η εφαρμογή τους. Η έννοια της ιδιοκτησίας προέκυψε ως αναγκαιότητα επιβεβαίωσης της «κοινής κτήσης» των στοιχείων αυτών από μια συγκεκριμένη κοινωνία ανθρώπων απέναντι τις προσπάθειες άλλων κοινωνιών να ωφεληθούν από την διαθεσιμότητά τους δια της βίας.
Το κυρίαρχο προσδιοριστικό χαρακτηριστικό μιας ανθρώπινης κοινωνίας είναι η δυνατότητα μετασχηματισμού του άμεσου φυσικού χώρου μέσα στον οποίο δραστηριοποιείται και η εμφάνιση της έννοιας της ιδιοκτησίας ως έκφρασης της επικυριαρχίας της στον χώρο αυτό.
Η διασπορά του ανθρώπινου είδους στην επιφάνεια του πλανήτη είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση ενός διαρκώς αυξανόμενου αριθμού κοινωνιών οι οποίες με την πάροδο του χρόνου ανέπτυξαν διαφοροποιημένους Συμβιωτικούς Κανόνες και οδηγήθηκαν σε συγκρούσεις για την επιβολή της επικυριαρχίας τους στον φυσικό χώρο των γειτόνων τους.
Το τέταρτο γεγονός αφορά την σύλληψη της έννοιας της «ανταλλαγής» των προϊόντων του μετασχηματισμού μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών, ως μια εναλλακτική διαδικασία στην υψηλού πληθυσμιακού κόστους χρήση βίας για την απόκτησή τους.
Η ανταλλαγή των προϊόντων μετασχηματισμού είχε σαν επακόλουθο την διατύπωση διαδικασιών «αξιολόγησης» και συσχέτισης των «αξιών» που προέκυπταν μεταξύ διαφορετικών προϊόντων με βάση την ποσότητα των υλικών που τα αποτελούσαν, την εργασία που απαιτείτο για την παραγωγή τους και την «προσφορά» και «ζήτηση» που είχαν τα προϊόντα αυτά κατά την ανταλλαγή τους μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών η, σε επόμενο στάδιο, και μεταξύ των μελλών των κοινωνιών αυτών.
Η συνεχής εφαρμογή διαδικασιών μετασχηματισμού οδήγησε στην ανάπτυξη «τεχνικών» για την βελτίωση της αποδοτικότητας τους και την μείωση της απαιτούμενης «εργασίας» για την ολοκλήρωσή τους. Η σώρευση των «τεχνικών γνώσεων» που προέκυπταν από τις διαδικασίες μετασχηματισμού οδήγησαν στην κατανόηση της «εξειδίκευσης», ως ενός βασικού παράγοντα επιτυχούς άσκησης τους.
Το κυρίαρχο εξελικτικό χαρακτηριστικό των ανθρώπινων κοινωνιών είναι η κατανόηση των πλεονεκτημάτων που παρείχαν οι διαδικασίες ανταλλαγής των προϊόντων των εφαρμοζόμενων από αυτές μετασχηματισμών ως εναλλακτική πρόταση στις μέχρι τότε βίαιες προσπάθειες απόκτησής τους.
Η εφαρμογή των διαδικασιών μετασχηματισμού, εξειδίκευσης και ανταλλαγής προϊόντων υποχρέωσε τις ανθρώπινες κοινωνίες στην επιλογή σταθερών περιοχών διαβίωσης και στην ανάγκη επιβεβαίωσης της επικυριαρχίας τους στις περιοχές αυτές, οδηγώντας με τον τρόπο αυτό στην εμφάνιση των πρώτων σταθερών ανθρώπινων «οικισμών».
Η εμφάνιση των οικισμών οδήγησε στην αναγκαιότητα εμπλουτισμού του αρχικού Συμβιωτικού Κανόνα με νέες διατάξεις που περιέγραφαν τα «δικαιώματα» και τiς «υποχρεώσεις» όσων διαβιούσαν σ’ αυτούς.
Πολύ σύντομα εμφανίστηκαν ομάδες οικισμών οι οποίες, αν και είχαν διακριτή επικυριαρχία στον φυσικό τους χώρο, εφάρμοζαν ένα κοινό Συμβιωτικό Κανόνα και υιοθετούσαν κοινές κοινωνικές συμπεριφορές.
Η εξέλιξη των οικισμών αυτών και η ολοκλήρωση τους σε συνθετότερα οικιστικά συγκροτήματα οδήγησε στην εμφάνιση των πρώτων «Πόλεων», δηλαδή των πρώτων κοινωνιών με συγκριτικά μεγάλο αριθμό μελών, σύνθετες οργανωτικές και διοικητικές δομές και σαφή εξωτερική συμπεριφορά. Το βασικό συνεκτικό στοιχείο των κατοίκων των πόλεων εξακολουθουθούσε να είναι ένας κοινά αποδεκτός, αλλά και πολύ συνθετότερος Συμβιωτικός Κανόνας.
Το σύνολο των χαρακτηριστικών μιας «Πολιτειακής» κοινωνίας η οποία εφαρμόζει έναν κοινό Συμβιωτικό Κανόνα, τα χαρακτηριστικά του κανόνα αυτού καθώς και τα συλλογικά ή ατομικά, υλικά ή νοητικά επιτεύγματα των μελών της καθορίζουν την συλλογική της ταυτότητα η οποία προσδιορίζεται εννοιολογικά ως «Πολιτισμός».
Τα τέσσερα αυτά εξελικτικά «γεγονότα» θεμελιώνουν την επικυριαρχία του ανθρώπινου είδους στο περιβάλλον του και ταυτόχρονα αναδεικνύουν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της Κοινωνίας των Ανθρώπων.
Η φύση της Κοινωνίας των Ανθρώπων προσδιορίζεται από επτά «αρχέγονα» χαρακτηριστικά, την νόηση, την επικυριαρχία, την συλλογικότητα, τον μετασχηματισμό, την διεκδίκηση, την ανταλλαγή και την εξειδίκευση τα οποία και καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, την αλληλεπίδραση της με το φυσικό περιβάλλον που την φιλοξενεί και την εξέλιξή της.
Η αναγωγή των αρχέγονων χαρακτηριστικών της Κοινωνίας των Ανθρώπων στην σημερινή πραγματικότητα και η ανάλυσή τους υπό το πρίσμα των όσων προτάσσει ο ορισμός της Ενιαίας Πολιτικής Οικονομίας θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε την αλληλεπίδραση μεταξύ των αντικειμένων της εφαρμογής της, ώστε να διερευνήσουμε στην συνέχεια τους θεμελιώδεις κανόνες που θα πρέπει να διέπουν την αλληλεπίδραση αυτή.
Προηγούμενη ανάρτηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου