Τελευταία ενημέρωση : 05/02/2012
Η Ανθρωπότητα καλείται να διατυπώσει ένα νέο κυβερνητικό πλαίσιο ικανό να διαμορφώνει ορθολογικά τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, να βελτιστοποιεί την αποτελεσματικότητα των δραστηριοτήτων που ασκούν και να προσδιορίζει την εξέλιξή της σε αρμονία με τον ζωτικό χώρο που την φιλοξενεί.
Το μέγεθος του οικουμενικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και η επείγουσα ανάγκη επίλυσής του, προϋποθέτει την διαμόρφωση ενός νέου κυβερνητικού συστήματος ικανού να διαχειριστεί προς όφελος ενός οικουμενικού συμφέροντος τις δραστηριότητες που ήδη ασκούνται από τους ανθρώπους στα πλαίσια μιας αντίστοιχα οικουμενικής αλλά ουσιαστικά άναρχης θεώρησης της οικονομίας.
Η λειτουργία του συστήματος που εφαρμόζει σήμερα η ανθρωπότητα εξαρτάται από τρεις παράγοντες, τις πολιτικές επιλογές των ηγεσιών των κρατών που το συγκροτούν, την διαφθορά των στελεχών που απαρτίζουν τους κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς που είναι απαραίτητοι για την επίβλεψη και διαχείριση των συλλογικών δραστηριοτήτων, και την δυσκολία προσαρμογής των μηχανισμών αυτών στις μεταβολές των δραστηριοτήτων και των συνθηκών κάτω από τις οποίες αυτές ασκούνται.
Η διαμόρφωσή του χαρακτηρίζεται από ένα σημαντικό βαθμό αυθαιρεσίας, αβεβαιότητας και αναποτελεσματικότητας που εκφράζεται σε πολλά επίπεδα, στοιχεία που έχουν ήδη σε μεγάλο βαθμό προσδιοριστεί από την ανάλυση των ζητημάτων που συνθέτουν το οικουμενικό πρόβλημα. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την λειτουργία του αποτελούν συνέχεια ενός αρχέγονου διακυβερνητικού κατεστημένου που σχηματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της Ηγεμονικής περιόδου και κανείς μέχρι τώρα δεν έχει διανοηθεί να ανατρέψει.
Μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου εμφανίζεται μια διαρκώς αυξανόμενη τάση «ολοκλήρωσης» των επιστημών ώστε να γίνει δυνατή ή κατανόηση και επίλυση σύνθετων προβλημάτων που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν με την ανεξάρτητη εφαρμογή των γνώσεων ενός και μόνο επιστημονικού πεδίου. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ολοκλήρωσης είναι η εμφάνιση της «Επιστήμης των Συστημάτων» ή «Συστημικής», που εισάγει σαν βασικές έννοιες την «θερμοδυναμική ισορροπία» και την «θετική ή αρνητική εντροπία». Ανάμεσα στους τομείς της «Συστημικής» επιστήμης είναι και η «Κυβερνητική», που ασχολείται με την ανάλυση πολύπλοκων συστημάτων που εξετάζονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ολοκλήρωσης, αυτοοργάνωσης και αυτονομίας.
Τα συμπεράσματα της Συστημικής επιστήμης και ιδιαίτερα του τομέα της Κυβερνητικής θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για την επίλυση εξαιρετικά πολύπλοκων συμβιωτικών ζητημάτων όπως αυτά που συνθέτουν το οικουμενικό πρόβλημα. Δεν είναι όμως επαρκή γιατί πραγματεύονται μόνον την «τεχνική συνισταμένη» των ζητημάτων αυτών αγνοώντας την «πολιτική βούληση» των ατόμων που απαρτίζουν τις κοινωνίες.
Η προσπάθεια προσδιορισμού της αρχιτεκτονικής ενός νέου κυβερνητικού συστήματος ικανού να ανταπεξέλθει στις τρέχουσες αλλά και στις μελλοντικές απαιτήσεις της ανθρωπότητας, προϋποθέτει την διατύπωση ορισμένων βασικών εννοιών που η μετέπειτα ανάλυσή τους θα προσδιορίσει το γενικότερο πλαίσιο αρχών, τους στόχους, τους μηχανισμούς και τις τεχνολογίες που θα ενσωματωθούν στην αρχιτεκτονική αυτή.
Η διατύπωση αυτών των νέων εννοιών έχει σαν σκοπό την αναγωγή των αντίστοιχων στοιχείων που συνθέτουν τους βασικούς πυλώνες του υπάρχοντος συστήματος σε γενικευμένης εφαρμογής ισοδύναμα που επιτρέπουν την ολοκλήρωση των μηχανισμών του σε μια ενιαία κυβερνητική οντότητα, καθώς και στην εισαγωγή ορισμένων νέων στοιχείων που κρίνονται αναγκαία για την ουσιαστική και μακροχρόνια επίλυση του οικουμενικού προβλήματος.
Η Κοινωνία των Ανθρώπων
Η έννοια της Κοινωνίας των Ανθρώπων ταυτοποιεί χωρίς καμία εξαίρεση, περιορισμό ή διάκριση τον συνολικό πληθυσμό του ανθρώπινου είδους αντιστοιχώντας σε μια ενιαία σχηματική οντότητα το σύνολο των ιδιοτήτων που καθορίζουν την φύση του ανθρώπου και των γνώσεων που σχετίζονται με τις συμπεριφορές, τις δραστηριότητες, τα επιτεύγματα και την εξέλιξή του.
Η απαρχή του εικοστού πρώτου αιώνα βρίσκει την ανθρωπότητα να μαστίζεται από μια άναρχη οικονομική ολοκλήρωση και τον ανταγωνισμό διάφορων συνασπισμών για την επικυριαρχία στον πλα-νήτη, χαρακτηριστικά που εξηγούν απόλυτα την αδυναμία της να διαμορφώσει μια απάντηση στο ερώτημα του «επόμενου βήματος». Η αναγκαιότητα διαχρονικής επίλυσης του οικουμενικού προβλήματος μας υποχρεώνει και ταυτόχρονα μας προτρέπει να αναθεωρήσουμε την αντίληψη που έχουμε για την συνολική υπόσταση του ανθρώπινου είδους, και να ασπαστούμε την ανάγκη ενοποίησης των κοινωνιών με την αποδοχή μιας οικουμενικής αντίληψης για την Κοινωνία των Ανθρώπων.
Η οικουμενική θεώρηση της έννοιας της Κοινωνίας των Ανθρώπων αποδίδει συγκεντρωτικά όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους ως φυσικού αλλά και κοινωνικού φαινομένου, εμπεριέχοντας όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που προσδιορίζουν την φυσική του υπόσταση, τον έλλογο χαρακτήρα του, την δράση και την εξέλιξή του. Αναδεικνύει επίσης τα συνεκτικά χαρακτηριστικά των σημερινών κοινωνιών που είναι κατά πολύ ισχυρότερα από τις επιφάσεις που καθορίζουν τις όποιες διακρίσεις των ατόμων που τις αποτελούν, τόσο σε προσωπικό όσο και σε φυλετικό, ταξικό ή εθνικό επίπεδο.
Η θεώρηση αυτή ενισχύεται από ορισμένες ιδιότητες της ανθρωπότητας στις οποίες ήδη αναγνωρίζεται ο οικουμενικός χαρακτήρας τους. Οι ιδιότητες αυτές μπορούν να μετατραπούν μέσα από κατάλληλες πολιτικές αποφάσεις στον πυρήνα μιας οικουμενικής αντίληψης για την Κοινωνία των Ανθρώπων, συνθήκη που αποτελεί μια από τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση του οικουμενικού προβλήματος και την υλοποίηση του «επόμενου βήματος» στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ορισμένα από αυτές είναι :
Η αποδοχή της οικουμενικότητας του παγκόσμιου Πολιτισμού σαν την συνισταμένη όλων των Πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στον πλανήτη από την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους μέχρι και σήμερα, καθώς είναι από όλους αποδεκτό ότι η αλληλεπίδραση τους συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτάχυνση της εξέλιξης της ανθρωπότητας
Η ήδη δρομολογημένη οικονομική ολοκλήρωση που είναι σε θέση, μετά από τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις για την εξάλειψη των στρεβλώσεων που την διακρίνουν, να διαθέσει τους πόρους που είναι απαραίτητοι για την επίλυση του οικουμενικού προβλήματος και την προετοιμασία της ανθρωπότητας για την έξοδο στο διάστημα
Οι αναρίθμητες επιστημονικές συνεργασίες που υλοποιούνται καθημερινά μεταξύ ερευνητικών ιδρυμάτων και οργανισμών από όλα τα κράτη του πλανήτη, με ιδιαίτερη έμφαση σε ότι αφορά τα ήδη διαμορφωμένα προγράμματα εξερεύνησης του διαστήματος, πολλές φορές μάλιστα σε αντιδιαστολή με τις ανταγωνιστικές σχέσεις που πιθανά έχουν τα κράτη όπου εδρεύουν τα ιδρύματα αυτά
Η αλληλεγγύη μεταξύ των κοινωνιών που εκφράζεται με εκδηλώσεις υποστήριξης και αρωγής για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ή κοινωνικών κρίσεων, αλληλεγγύη που αδιαφορεί για τις επί μέρους συγκρουσιακές διαφορές τους
Η αποτελεσματικότητα των συλλογικών δράσεων του ανθρώπινου είδους που έχει, σε απόλυτο βαθμό, αποδειχθεί ιστορικά, τόσο κατά την διάρκεια συγκρούσεων, όσο και κατά την αντιμετώπιση των συνεπειών φυσικών φαινομένων ή την κατασκευή μεγάλων έργων. Η αποτελεσματικότητα αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και την απαραίτητη επιβεβαίωση για την ικανότητα διαχείρισης από την ανθρωπότητα σύνθετων δράσεων όπως η οργανωμένη έξοδος του ανθρώπου στο διάστημα
Ο Οικουμενικός Συμβιωτικός Κανόνας
Η έννοια του Οικουμενικού Συμβιωτικού Κανόνα προσδιορίζει το σύνολο των διατάξεων που πρέπει να διέπουν καθολικά τις συμπεριφορές των μελών της Κοινωνίας των Ανθρώπων. Η διατύπωση των διατάξεων αυτών θα πρέπει να θεμελιώνεται τις αρχές του Ουμανισμού, να διαμορφώνεται με αμιγώς επιστημονικά κριτήρια και να στηρίζεται στην εφαρμογή μιας τεχνολογίας η οποία να διασφαλίζει την απουσία αμφισημιών και την προληπτική αντιμετώπιση κάθε μορφής στρεβλώσεων.
Η αντιμετώπιση της σοβαρότητας και της έκτασης των αδιεξόδων που οριοθετούν το τέλος της εφηβείας της ανθρωπότητας επιβάλει την υιοθέτηση ριζοσπαστικών λύσεων και κατά συνέπεια την ανατροπή του μέχρι τώρα τρόπου διαμόρφωσης του Συμβιωτικού κανόνα. Οι διάφορες κρίσεις, πολιτικές, οικονομικές, ή συστημικές, που εμφανίζονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα τους τελευταίους δύο αιώνες αποδεικνύουν την ανεπάρκεια των μεθόδων που εφαρμόζονται μέχρι τώρα για την διαμόρφωση των διατάξεων που περιλαμβάνει, επιβάλλοντας την αναγκαιότητα ριζικής αναθεώρησής του.
Το πρώτο βήμα για την δημιουργία ενός νέου συστήματος οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνιών είναι η διατύπωση και αποδοχή από την παγκόσμια κοινότητα ενός νέου Οικουμενικού Συμβιωτικού Κανόνα που θα θεμελιώνει και θα ενισχύει την συνεκτικότητα της Κοινωνίας των Ανθρώπων, αναδεικνύοντας τις βασικές αρχές του Ουμανισμού σε γενικά αποδεκτή στάση ζωής.
Ο κανόνας αυτός θα πρέπει να διατυπώνει με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ένα διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας της Ανθρωπότητας που θα εστιάζει στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων όλων ανεξαιρέτως των μελών της μέσα από συλλογικές δράσεις για την επίτευξη του εκάστοτε οικουμενικά αποδεκτού στόχου, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα με το κύρος και τις διατάξεις του ένα κοινωνικά δίκαιο επίπεδο διαβίωσης για κάθε ένα από τα άτομα που την αποτελούν.
Ο Γνωστικός Χώρος
Η έννοια του Γνωστικού Χώρου προσδιορίζει το σύνολο των γνώσεων που χρησιμοποιούνται από την Κοινωνία των Ανθρώπων ή συμμετέχουν στην διατύπωση και την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος αφορά την ύπαρξή της. Ο γνωστικός χώρος εμπεριέχει επίσης τους κανόνες που ελέγχουν την αξιοπιστία των διαθέσιμων γνώσεων και διέπουν τις διαδικασίες συσχέτισης των στοιχείων που την απαρτίζουν πριν από την εφαρμογή τους, εφόσον μια τέτοια προϋπόθεση κρίνεται αναγκαία για την εκπόνηση μιας λύσης.
Η εισαγωγή της έννοιας του Γνωστικού Χώρου στις διαδικασίες διαμόρφωσης ενός νέου Κυβερνητικού Συστήματος επισημαίνει την αναγκαιότητα επιστημονικής θεμελίωσης των διατάξεων που θεμελιώνουν την συγκρότηση και την λειτουργία του. Η υλοποίηση αυτής της αναγκαιότητας είναι εφικτή μόνο μέσα από μια συνδυασμένη εφαρμογή Επιστημών και Τεχνολογιών κάτω από ένα ενιαίο συνδυαστικό πλαίσιο.
Ο ορισμός του Γνωστικού Χώρου διαμορφώνει ένα τέτοιο πλαίσιο κάνοντας απόλυτα κατανοητή την σημασία της συμμετοχής των συμπερασμάτων της Συστημικής Επιστήμης και της Κυβερνητικής, παράλληλα και ισότιμα με τις Θετικές, τις Τεχνολογικές και τις Κοινωνικές Επιστήμες, στην διαδικασία διαμόρφωσης και εφαρμογής των διατάξεων που θα διέπουν την λειτουργία της Κοινωνίας των Ανθρώπων και θα καθορίζουν τις συμπεριφορές των μελών της.
Το Ζωτικό Σύμπαν
Η έννοια του Ζωτικού Σύμπαντος προσδιορίζει το διάστημα που ορίζεται χωρικά και χρονικά από την φυσική παρουσία του ανθρώπινου είδους, από τον χώρο εφαρμογής των κάθε είδους δραστηριοτήτων της Κοινωνίας των Ανθρώπων αλλά και από την εξέλιξή της στην πορεία του χρόνου, καθορίζοντας με τον τρόπο αυτό τα εκάστοτε όρια της επικυριαρχίας της.
Η βαρύτητα αυτού του ορισμού ίσως θεωρηθεί με μια πρώτη ματιά υπερβολική αν απλά συσχετιστεί η έννοια του Ζωτικού Σύμπαντος της Κοινωνίας των Ανθρώπων με την βιόσφαιρα του πλανήτη ή με το άμεσο διάστημα γύρω από αυτή, ακολουθώντας μια μεθοδολογία ανάλογη με αυτήν που εφαρμόζεται σήμερα για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ των κρατών. Η διατύπωσή του έχει σαν σκοπό την αντιμετώπιση των παρακάτω αναγκαιοτήτων.
Η σαφής οριοθέτηση του Ζωτικού Σύμπαντος που καταλαμβάνει η Κοινωνία των Ανθρώπων σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική διαμόρφωση οποιουδήποτε Κυβερνητικού συστήματος καθώς καθορίζει τον χώρο εφαρμογής της εντροπίας του.
Η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι πιθανό να οδηγήσει, σε βάθος χρόνου, στην αναγκαιότητα φυσικής παρουσίας μελών της Κοινωνίας των Ανθρώπων έξω από τα όρια του Ηλιακού συστήματος, ένα γεγονός που μπορεί να προκαλέσει την αμφισβήτηση της θέσης της σαν το κυρίαρχο είδος του ήδη οριοθετημένου, με βάση τον παραπάνω ορισμό, Ζωτικού Σύμπαντος και, κατά συνέπεια, στην υποχρέωση επιβεβαίωσης ή προάσπισης της επικυριαρχίας της.
Το Ενοποιημένο Σύστημα Διακυβέρνησης
Το Ενοποιημένο Σύστημα Διακυβέρνησης είναι ένα ολοκληρωμένο, αναδραστικό, διαδραστικό, αυτορυθμιζόμενο και αυτόνομο Κυβερνητικό Σύστημα βασισμένο στον Γνωστικό Χώρο που προσδιορίζει την Κοινωνία των Ανθρώπων. Έχει σαν αποστολή την διασφάλιση των βέλτιστων συνθηκών εντροπίας μεταξύ των δραστηριοτήτων της ανθρωπότητας και του Ζωτικού Σύμπαντος που την φιλοξενεί και αποσκοπεί στην συνεχή εξέλιξή της και την διαρκή εναρμόνιση της συλλογικής συμπεριφοράς της στον Οικουμενικό Συμβιωτικό Κανόνα με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκφράζεται άμεσα και συνεχώς η ελεύθερη βούληση της πλειοψηφίας των μελών της.
Είναι προφανές ότι οι εννοιολογικές οντότητες που προσδιορίζονται στις προηγούμενες παραγράφους μεταβάλλονται δυναμικά ακολουθώντας τις δραστηριότητες των μελών της Κοινωνίας των Ανθρώπων και την εξελικτική πορεία της στο πέρασμα του χρόνου. Η διαρκής στάθμιση των μεταβολών αυτών είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία οποιουδήποτε κυβερνητικού συστήματος.
Το Ενοποιημένο Σύστημα Διακυβέρνησης που προτείνεται σαν αντικαταστάτης των διοικητικών συστημάτων που εφαρμόζει σήμερα η ανθρωπότητα πρέπει να είναι σε θέση να σταθμίζει διαρκώς τις μεταβολές των παραμέτρων αυτών, να διέπει την λειτουργία της Κοινωνίας των Ανθρώπων και να διασφαλίζει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον έλεγχο και την διαχείριση των συλλογικών δραστηριοτήτων των μελών της με τελικό στόχο τον καθορισμό του βέλτιστου ρυθμού εξέλιξής της.
Η οικουμενική θεώρηση της Ανθρωπότητας
Η Ανθρωπότητα αντιπροσωπεύει μια σύνθετη και αυτόνομη οντότητα που αποτελείται από το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν την Κοινωνία των Ανθρώπων, περιγράφεται από έναν συνεχώς επεκτεινόμενο Γνωστικό Χώρο, καταλαμβάνει ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο Ζωτικό Σύμπαν και διέπεται από ένα Ενοποιημένο Σύστημα Διακυβέρνησης.
Η διατύπωση των προηγούμενων εννοιών, σε συνδυασμό με τις μεταξύ τους εξαρτήσεις , οδηγεί στην ανάγκη διαμόρφωσης μιας οικουμενικής θεώρησης της έννοιας της Ανθρωπότητας αντιμετωπίζοντάς την σαν μια σύνθετη οντότητα που ταυτοποιεί το σύνολο των ατόμων που περιλαμβάνει, τις γνώσεις και τις πληροφορίες που περιέχονται στον Γνωστικό Χώρο που την περιγράφει, τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν τα μέλη της, το Ζωτικό Σύμπαν που καταλαμβάνει και το Σύστημα Διακυβέρνησης που εφαρμόζει.
Μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών της ήδη υπάρχουσας θεώρησης των κοινωνιών είναι η ανάδειξη των διαφορών μεταξύ των μελών τους σε έναν πρωτογενή και κατά συνέπεια συγκρουσιακό παράγοντα διαμόρφωσης της εξέλιξης του ανθρώπου (Πάλη των Τάξεων ή Αταξική Κοινωνία).
Η αποδοχή της οικουμενικής θεώρησης της Ανθρωπότητας ανατρέπει την προσέγγιση αυτή αναγνωρίζοντας την Κοινωνία των Ανθρώπων σαν μία ενιαία και ολοκληρωμένη οντότητα, που περιλαμβάνει στον Γνωστικό της Χώρο και τα επί μέρους συγκρουσιακά χαρακτηριστικά των ατόμων που την απαρτίζουν, υποχρεώνοντας με τον τρόπο αυτό τον Συμβιωτικό Κανόνα να διαμορφώσει διατάξεις που θα περιορίσουν και εξελικτικά θα εξαλείψουν τις συγκρούσεις μεταξύ των μελών της.
Η διατύπωση αυτή καθορίζει ταυτόχρονα και την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των πολιτικοοικονομικών συστημάτων που ήδη εφαρμόζονται και αυτού που συνεπάγεται η αποδοχή του παραπάνω ορισμού, διαφορά που εντοπίζεται στην υποβολή των Στρεβλώσεων που προκαλούνται στο Ζωτικό Σύμπαν από την Κοινωνία των Ανθρώπων σε ένα κανονιστικό πλαίσιο οριοθετούμενο από αμιγώς επιστημονικά συμπεράσματα και διαμορφωνόμενο από συλλογικά και ισότιμα λαμβανόμενες από τα μέλη της αποφάσεις.
Χρησιμοποιώντας μια διαφορετική διατύπωση μπορούμε να πούμε ότι η ύπαρξη της οικουμενικής Ανθρωπότητας εξαρτάται από τον διαρκή επαναπροσδιορισμό του ρυθμού εξέλιξης της σε συνάρτηση με τον ρυθμό διαστολής του Ζωτικού Σύμπαντος μέσα στο οποίο αυτή δραστηριοποιείται, με τέτοιο τρόπο ώστε η μεταβολή της εντροπίας του τελευταίου να είναι η ελάχιστη δυνατή σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Σχετικά θέματα
Η πρόταση του «Δρόμου προς τα Άστρα» σαν μια λύση στο οικουμενικό πρόβλημα της ανθρωπότητας συνεπάγεται την διατύπωση ενός αποδεικτικού πλαισίου που να θεμελιώνει απόλυτα την αναγκαιότητα της και την διαμόρφωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης ικανού να την υλοποιήσει.
Η εμφάνιση της ικανότητας σύνθεσης και ανταλλαγής λογικών συνειρμών αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα διαχωρισμού του ανθρώπινου είδους από τα υπόλοιπα έμβια όντα και σηματοδοτεί την απαρχή μιας αλυσίδας βιολογικών εξελίξεων που ολοκληρώνεται με την ανάδειξη του ανθρώπου σε εν δυνάμει επικυρίαρχο του πλανήτη.
Το πρωταρχικό στοιχείο που διαμορφώνει μια κοινωνία είναι ο Συμβιωτικός Κανόνας που εφαρμόζει, καθώς οι διατάξεις του καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, την συλλογική τους δράση και τις συνθήκες μετατροπής των ένστικτων τους σε κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές.
Η επικυριαρχία του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη ολοκληρώνεται με την ανάδειξη του στο μοναδικό όν που έχει την ικανότητα να συνθέτει διαδικασίες και να αναπτύσσει τεχνολογίες, στοιχεία που συνέβαλαν καταλυτικά στην μέχρι τώρα εξέλιξή του.
Η επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος από την αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού και την εξέλιξη των τεχνολογιών εκφράζεται από την διαρκώς αυξανόμενη καταγραφή μη αναστρέψιμων μεταβολών της φυσικής ισορροπίας που προκαλούνται από την άναρχη άσκηση κάθε μορφής διαδικασιών και την απληστία που χαρακτηρίζει τις οικονομικές επιδιώξεις της ανθρωπότητας.
Η Γνώση είναι το σημαντικότερο εφόδιο που διαθέτει η ανθρωπότητα για να αντιμετωπίσει το οικουμενικό πρόβλημα καθώς είναι απαραίτητη για την κατανόηση των επιπτώσεων που έχει στην εξέλιξή της, και την διαμόρφωση των μεθόδων και των μηχανισμών που είναι αναγκαίοι για την επίλυσή του.