Τελευταία ενημέρωση : 19/11/2011
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!
Γαλάτεια Καζαντζάκη - Ναυάγιο
Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας συναντάς κάθε λογής ανθρώπους, απ τον ναρκομανή με το άδειο βλέμμα που λουφάζει σε κάποιο παγκάκι αναζητώντας την δόση του, μέχρι, πράγμα πάρα πολύ σπάνιο, κάποιον υπουργό να πηγαίνει στο γραφείο του. Το παράξενο είναι ότι και το βλέμμα του υπουργού υπάρχουν φορές που είναι το ίδιο άδειο με το βλέμμα εκείνου του τύπου στο παγκάκι.
Οι πιο πολλοί όμως που συναντάς στους δρόμους είναι άνθρωποι με μια κούραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και ένα παράξενο βλέμμα, ένα κράμα απορίας, οργής, ενοχής, καχυποψίας, αγωνίας και ανασφάλειας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι, λίγοι αυτοί, με βλέμμα γεμάτο σιγουριά και πρόσωπο που ακτινοβολεί έπαρση, αυτοεπιβεβαίωση και αποφασιστικότητα.
Τα βλέμματα και τα πρόσωπα στον δρόμο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που, στο μεγαλύτερο μέρος της, πνίγεται στην αβεβαιότητα του αύριο και ασφυκτιά από την δυσοσμία της σαπίλας που αναδύεται μέσα της. Μιας κοινωνίας διχασμένης σε εκείνους που τους συνθλίβει η ζοφερή πραγματικότητα και σε εκείνους, τους λίγους, που επωφελούνται από αυτήν.
Μια ματιά σ’ αυτόν τον καθρέφτη αρκεί για να δεις παράξενα πράγματα, να δεις πρόσωπα που μέσα στο γκρίζο παραμένουν φωτεινά και χαμογελαστά γιατί ποτέ δεν τα κυνήγησαν οι τύψεις. Να δεις πρόσωπα σκληρά, φτιασιδωμένα από την έπαρση της επιτυχίας, γιατί ποτέ δεν τα ενόχλησαν οι ερινύες για τα όσα έκαναν για την λατρεία του χρήματος …
Να δεις πρόσωπα φοβισμένα και ένοχα, που τρέμουν στο μέτρημα της ενοχής τους γιατί τους σκιάζει το μέγεθός της. Να δεις πρόσωπα χαραγμένα από την φρίκη και την απελπισία για το αύριο που έφτιαξαν άλλοι για λογαριασμό τους, χωρίς να ρωτήσουν …
Να δεις το βλέμμα του αρπαχτικού που προσμετράει τα θύματα που περιφέρονται γύρω του, αδιαφορώντας για τον πόνο που θα προκαλέσει στον επόμενο στόχο του. Να δεις το βλέμμα του αργυραμοιβού που σπιθηρίζει στην προσμονή της εκμετάλλευσης αυτού που απ’ την ανέχεια θα του πει καλημέρα …
Αξίζει τον κόπο να κοιτάξεις καλά αυτόν τον καθρέφτη.
Μέσα στα πολλά βλέμματα και πρόσωπα της αντανάκλασης θα αναγνωρίσεις σίγουρα και το δικό σου. Ίσως αυτό που θα δεις να σου αρέσει. Ίσως όμως τρομάξεις, ίσως αηδιάσεις από την καρικατούρα του γερασμένου Ντόριαν Γκρέυ που θα αντικρίσεις. Ίσως αποφασίσεις ότι δεν σου ταιριάζει και ότι πρέπει να τ αλλάξεις. Και τότε θα νιώσεις την δύναμη του καθρέφτη. Θα δεις αμέσως τον εαυτό σου με ένα άλλο πρόσωπο. Αυτό που τότε, στην αθωότητα της όποιας νιότης σου, ονειρευόσουνα να έχεις για πάντα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου