Realpolitik

Τελευταία ενημέρωση : 05/10/2011

Προσπαθώντας να καταλάβω την πολιτική της Άγγελα Μέρκελ από το 2008 μέχρι σήμερα θυμήθηκα ξαφνικά αυτή την λέξη που την δεκαετία του 70 έδινε κι έπαιρνε στα φοιτητικά πολιτικά πηγαδάκια (για άλλους λόγους βέβαια). Ακούγεται λίγο παλιομοδίτικη, στρουχτουρίστικη αλλά και πάρα πολύ κοντά στην σημερινή πραγματικότητα.

Ο εμπνευστής της, ένας Γερμανός συγγραφέας και πολιτικός του 19ου αιώνα, ονόματι Ludwig von Rochau, ανέθεσε το 1853 στην λέξη την εξής έννοια :

«Το κράτος, ως ο πολιτικός οργανισμός μιας ανθρώπινης κοινωνίας, διατυπώνει και επιβάλλει εκ των πραγμάτων ένα φυσικό νόμο τον οποίο ο άνθρωπος (πολίτης), με ή χωρίς την θέληση του, ακολουθεί … Η φυσική προσταγή από την οποία εξαρτάται η ύπαρξη των κρατών εκπληρώνεται ανά πάσα στιγμή μέσω του ανταγωνισμού διαφόρων δυνάμεων. Η κατάσταση, η έκταση και τα επιτεύγματα του (κράτους) μεταβάλλονται διαρκώς σε συνάρτηση με τον χώρο και τον χρόνο. Η μελέτη των δυνάμεων που διαμορφώνουν, στηρίζουν και μετασχηματίζουν το κράτος είναι η αφετηρία όλης της πολιτικής γνώσης. Το πρώτο βήμα προς την κατανόηση (αυτών των δυνάμεων) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «νόμος του ισχυρού» στην πολιτική ζωή λειτουργεί ανάλογα με το νόμο της βαρύτητας στον φυσικό κόσμο»

Μετά από σχεδόν 160 χρόνια η τελευταία φράση του ορισμού αποτελεί ακόμη τον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας κάθε φορά που αυτή καλείται να επιβεβαιώσει τον ρόλο της στην ηγεσία της Ε.Ε.

Το πώς παίρνονται οι αποφάσεις της εκάστοτε Γερμανικής ηγεσίας είναι εσωτερικό ζήτημα της χώρας και δεν έχουμε δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το πώς επηρεάζουν την πορεία της χώρας μας.

Είναι γεγονός ότι το «Ελληνικόν Άγος» προέκυψε από μια σειρά αφρόνων διακυβερνήσεων δεκαετιών, ιδιαίτερα δε της τελευταίας δεκαετίας. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί το μένος που διακατέχει την Γερμανική ηγεσία και κοινή γνώμη, και τους δορυφόρους της, για την «τιμωρία» της Ελληνικής κοινωνίας. Η μήπως δεν είναι έτσι;

Η Γερμανική ηγεσία βρίσκεται αντιμέτωπη, για μια ακόμη φορά, με τα αποτελέσματα της Realpolitik που εφαρμόζεται μετά την επανασύσταση της ενιαίας Γερμανίας και την άνοδο στην εξουσία των συντηρητικών «εθνοκεντρικών» πολιτικών σχηματισμών.

Μιας πολιτικής που ασκείται με την ανοχή ενός λαού που διαθέτει «ακόμη» πολύ ισχυρό «εθνοκεντρικό» φρόνημα και ανέχεται να υποβάλλεται σε «θυσίες» λιτότητας εν ονόματι μιας ισχυρής Γερμανικής οικονομίας, δηλαδή ενός συμπλέγματος «ιδιωτικών» συμφερόντων που εκφράζονται μέσα από το κόμμα της Μέρκελ και των συνεταίρων της στην εξουσία.

Μιας πολιτικής που με τον εθνοκεντρισμό και τον «θατσερικού» τύπου οικονομικό νεοφιλελευθερισμό της αντιστρατεύεται, και ουσιαστικά υπονομεύει, το «όραμα» μιας ενιαίας, αλληλέγγυας και «αναλογικά» διοικούμενης Ευρώπης, άσχετα αν αυτό το «όραμα» δημιούργησε την Ε.Ε. και εμπεριέχεται ακόμη και σήμερα στις συμβάσεις που την προσδιορίζουν. Άσχετα αν η υλοποίηση αυτού του «οράματος» έφερε την Γερμανία στην θέση της οικονομικής υπεροχής που εκμεταλλεύεται σήμερα για να επιβάλει τους όποιους όρους της.

Το σημερινό πρόβλημα της Γερμανικής ηγεσίας είναι η αδυναμία της να ξανακλείσει το κουτί της Πανδώρας, που άνοιξε όταν αρνήθηκε τον οποιονδήποτε έλεγχο του Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος μετά την τραπεζική κρίση του 2008, κατ’ επιταγή βέβαια των οικονομικών συμφερόντων που την στήριξαν κατά την εκλογή της.

Το «Ελληνικόν Άγος» αποτελεί τον από μηχανής θεό που αναλαμβάνει να συγκαλύψει και να αιτιολογήσει στους Γερμανούς πολίτες αυτά που ΘΑ προκύψουν, όταν η ηγεσία τους αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τα ζητήματα του δημόσιου χρέους των χωρών που απαρτίζουν την Ευρωζώνη και των παραγώγων επί του χρέους αυτού, ζητήματα που ταλανίζουν την Ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια, οικονομία.

Για τον λόγο αυτό, και στο όνομα των δήθεν «θυσιών» του Γερμανού πολίτη, ο Έλληνας πολίτης βιώνει ξανά για δεύτερη φορά τον χειμώνα του 41.

Η Γερμανική ηγεσία επέτρεψε να δημιουργηθεί μέσα σε τρία χρόνια μια κρίση που ξεκίνησε από την πτώχευση μιας τράπεζας και απειλεί να «καταπιεί» το παγκόσμιο οικονομικό αλλά και πολιτικό οικοδόμημα, επιτρέποντας την γιγάντωση μιας «φανταστικής» και ανύπαρκτης οικονομίας που αδημονεί να αφανίσει την πραγματικότητα προς όφελος ορισμένων ιδιωτικών συμφερόντων μέσα από πυραμίδες «σύνθετων» παραγώγων.

Η πολιτική της Γερμανικής ηγεσίας έδωσε την δυνατότητα σε Αμερικανικούς και Βρετανικούς οικονομικούς κύκλους να «ονειρεύονται» την πιθανότητα εγκαθίδρυσης ενός παγκόσμιου δικτύου οικονομικών συμφερόντων που να είναι σε θέση να μετατρέψει τις κυβερνήσεις των κρατών σε γραφεία διεκπεραίωσης των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων.

Η πιθανότητα υλοποίησης ενός τέτοιου δικτύου, ιστορικά συγκρινόμενη με την προηγούμενη εφαρμογή της Realpolitik από τον Χίτλερ, επιβεβαιώνει την ανακύκλωση ορισμένων στιγμών της ιστορίας, όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία της οποίας την κάθαρση θα αργήσουμε πολύ να δούμε …

Ας προετοιμαστούμε λοιπόν για τον δικό μας χειμώνα του 2011 και ας ευχηθούμε, ή καλύτερα ας προσπαθήσουμε, να αποτύχουν …